به گزارش وبلاگ خبری، ایسنا نوشت،دانشمندان بقایای اولین دایناسور مبتلا به عفونت تنفسی را که 150 میلیون سال قبل می زیسته، کشف کردند.

اولین شواهد از علائم عفونت تنفسی به سبک ابتلای پرندگان، در یک دایناسور غیر پرنده کشف شده است.

بقایای این دایناسور 150 میلیون ساله که به وسیله گروهی از محققان از مؤسسات مختلف در سراسر ایالات متحده کشف شده است، بینش های جالب و جدیدی را در خصوص چگونگی زندگی و مرگ حیوانات باستانی ارائه می دهد.

این مطالعه تحت عنوان اولین مورد عفونت تنفسی به سبک پرندگان در یک دایناسور غیر پرنده در مجله ساینتیفیک ریپورت(Scientific Report) منتشر شده است.

دایناسور مورد نظر، یک سوروپاد جوان یا یک دایناسور گردن دراز از خانواده دوتیرکیان(Diplodocidae) است که دالی(Dolly) نام گرفته است. قدمت آن به دوره ژوراسیک و دوران مزوزوئیک بازمی گردد و هنگامی که در جنوب غربی مونتانای آمریکا کشف شد، بقایای آن شواهد واضحی از عفونت تهاجمی در نزدیکی بعضی از مهره های گردن آن را نشان می داد.

پس از کشف و آنالیز این بقایای فسیلی به وسیله دانشمندان به سرپرستی کری وودراف، آنها گفتند پیش از این هرگز برجستگی های استخوانی غیرعادی را که شکل و بافتی غیرعادی داشته باشد، ندیده بودند. در نهایت نیز تعیین شد که این برجستگی ها در ناحیه های مربوط به کیسه های هوایی بوده اند که عفونی شده بوده اند.

کیسه های هوای مشابهی در پرندگان مدرن نیز یافت می گردد و عموماً برای تبادل اکسیژن با سیستم تنفسی استفاده می گردد. این کیسه های هوایی به ریه های دالی متصل می شدند و بخشی جدایی ناپذیر از سیستم تنفسی دایناسورها را تشکیل می داده اند. تصویربرداری سی تی اسکن از این برجستگی های نامنظم نشان داد که آنها از استخوان غیرطبیعی ساخته شده اند که به احتمال زیاد در واکنش به عفونت ایجاد شده اند.

وودراف شرح داد: همه ما این علائم شامل سرفه، مسائل تنفسی و تب را تجربه نموده ایم و در اینجا یک دایناسور 150 میلیون ساله وجود دارد که احتمالاً مانند همه ما در هنگام بیماری این علائم را تجربه نموده است.

این به خودی خود جالب است، اما بعلاوه چیزی به طور بالقوه پیشگامانه تر را نشان می دهد. اعتقاد بر این است که پرندگان امروزی از دایناسورهای پرنده از خانواده پرنده کفلان فرگشت یافته اند، نه دایناسورهای حجیم مانند دالی. این کشف می تواند نشان دهد که پرنده کفلان و خزنده کفلان بیش از آنچه که قبلاً تصور می شد، مشترک هستند.

پرنده کَفَلان(Ornithischia) راسته ای از دایناسورهای منقاردار گیاه خوار بودند. از آنجا که استخوان نشیمنگاهی(کفل) در این راسته به پرندگان شباهت دارد آنها را به این نام، می نامند.

خزنده کَفَلان(Saurischia) نیز یکی از دو راسته اصلی دایناسورها هستند که شامل تمام انواع دایناسورهای گوشت خوار شامل پرندگان به اضافه یکی از دو تبار اصلی دایناسورهای گیاه خوار یعنی خزنده پاریختان می گردد.

بیشتر انواع میانه زیستی این دایناسورها مانند آپاتوسور، آلوسور و تیرانوسور شکل باستانی استخوان نشیمنگاهی نیاکان خود را حفظ نموده اند و همین امر آنها را از راسته دیگر یعنی پرنده کفلان جدا می سازد. از این رو آنان را دارندگان کفل مشابه با خزندگان می نامند.

یافته های این مطالعه به نویسندگان آن اجازه داد تا حدس بزنند که عفونت تنفسی می تواند ناشی از عفونت قارچی مشابه آسپرژیلوسیس باشد. آسپرژیلوسیس یک بیماری شایع تنفسی است که امروزه پرندگان، خزندگان و حتی انسان ها را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند همانطور که در دالی دیده می گردد، منجر به عفونت استخوانی گردد.

آسپرژیلوسیس یک عفونت قارچی است که معمولا در ریه ها رخ می دهد. این عفونت به وسیله بعضی کپک های متعلق به سرده آسپرژیلوس (افشانکچه) ایجاد می گردد. این کپک اغلب از هوای اطراف تنفس و وارد ریه ها می گردد، اما بیشتر افراد را مبتلا نمی نماید. آسپرژیلوسیس عموماً در افراد مبتلا به بیماری های تنفسی مانند آسم، فیبروز سیستیک یا سل ایجاد عفونت می نماید. بعلاوه افرادی که پیوند مغز استخوان یا پیوند عضو انجام داده اند و افرادی که به علت مصرف داروهایی مانند کورتیکواستروئیدها و بعضی داروهای درمان سرطان دچار سرکوب سیستم ایمنی شده اند، بیشتر در معرض ابتلا به آسپرژیلوسیس هستند. این کپک به ندرت می تواند روی پوست تأثیر بگذارد.

آسپرژیلوسیس در انسان، پرندگان و سایر جانوران رخ می دهد. موارد آسپرژیلوسیس حاد در افراد دارای دستگاه ایمنی به شدت ضعیف، مانند افراد تحت پیوند مغز استخوان رخ می دهد. مزمن شدن این عفونت در بدن انسان می تواند باعث ایجاد عوارضی شدیدتر در افراد مبتلا به بیماری های تنفسی زمینه ای مانند آسم، فیبروز سیستیک، سارکوئیدوز، سل یا بیماری انسدادی مزمن ریوی گردد. به طور معمول، آسپرژیلوسیس به صورت انواع آسپرژیلوسیس مزمن ریوی(CPA)، آسپرژیلوما یا آسپرژیلوسیس برونکو-تنفسی آلرژیک(ABPA) رخ می دهد.

این کشف بعلاوه می تواند به کشف اسرار آناتومی تنفسی این حیوانات که مدت هاست منقرض شده و به تاریخ پیوسته اند، یاری کند.

وودراف شرح می دهد: این عفونت فسیلی در دالی نه تنها به ما یاری می نماید تا تاریخچه تکاملی بیماری های مربوط به تنفس را در گذشته ردیابی کنیم، بلکه به ما درک بهتری از انواع بیماری هایی که دایناسورها مستعد ابتلا به آنها بوده اند، می دهد. بعلاوه باعث می گردد که دالی پس از میلیون ها سال، امروز برای ما زنده تر و شناخته شده تر گردد.

پروفسور یوان ولف دستیار پژوهشی این مطالعه گفت: این یک دایناسور قابل توجه و به وضوح بیمار است. ما همواره دایناسورها را بزرگ و سرسخت می دانیم، اما آنها نیز بیمار می شده اند. آنها مانند پرندگان امروزی به بیماری های تنفسی مبتلا می شدند، در واقع شاید حتی در بعضی موارد به عفونت های مرگبار و ویرانگر مبتلا می شده اند.

اگر فرضیه دانشمندان درست باشد و دالی از یک عفونت تنفسی شبیه آسپرژیلوسیس رنج می برده است، این حیوان رنج زیادی را متحمل شده است. دالی احتمالاً بر اثر ابتلا به این عفونت با کاهش وزن، سرفه، تب و مسائل تنفسی روبرو بوده است. چنین عفونتی می تواند در پرندگان مدرن کشنده باشد و به شرح مرگ نابهنگام این دایناسور ظاهراً جوان نیز یاری کند.

یوان ولف می گوید: ما باید به توسعه دانش خود در خصوص بیماری های باستانی ادامه دهیم. اگر به میزان کافی خوب نگاه کنیم، ممکن است آغاز به شناخت بیشتر در خصوص تکامل ایمنی و بیماری های عفونی کنیم.

وی اضافه نمود: وقتی ما میان تخصص های متعدد شامل دامپزشکی، آناتومیستی، دیرینه شناسی، دیرینه پاتولوژیستی و رادیولوژیستی کار می کنیم، می توانیم تصویر کامل تری از بیماری های باستانی به دست آوریم.